Analiza fundamentalna-wprowadzenie i wskaźniki

0
3328

Wprowadzenie

Na rynku walutowym analiza fundamentalna opiera się na obserwowaniu sytuacji makroekonomicznej w danym kraju i na całym świecie oraz analizie, jak zmiany w gospodarce wpłyną na popyt i podaż danej waluty, a co za tym idzie na poziom jej kursu. W tym celu trzeba na bieżąco śledzić wydarzenia polityczne, ekonomiczne, społeczne oraz obserwować wskaźniki makroekonomiczne mówiące o stanie gospodarki danego kraju.

Czynniki wpływające na rynki, z punktu widzenia analizy fundamentalnej:

Dane ekonomiczne

To właśnie publikacja danych makroekonomicznych jest jednym z najbardziej uważnie obserwowanych przez „fundamentalistów” czynników mających wpływ na rynek walutowy.

Specyfiką rynku walutowego jest szybkość reakcji na publikowane dane oraz fakt dyskontowania przez rynek przyszłych informacji. Inwestor musi rozstrzygnąć czy prognozowane przez niego przyszłe dane lub wydarzenia zostały już uwzględnione w cenach czy też nie. Opublikowanie informacji powszechnie oczekiwanych nie będzie miało większego wpływu na rynek, gdyż jest już ona uwzględniona w kursie walutowym. Informacja ma wartość tylko wtedy, gdy nie jest jeszcze powszechnie znana lub oczekiwana. Największe wahania na rynku występują kiedy publikacja całkowicie zaskakuje inwestorów i rynek na bieżąco dostosowuje odpowiednie wartości danych walut w zależności od opublikowanej informacji.

Dane makroekonomiczne ogłaszane są według wcześniej określonego kalendarza, publikowanego przez agencje informacyjne wraz z prognozami danych wskaźników. Jeżeli opublikowany wskaźnik nie różni się znacząco od wcześniejszych prognoz to prawdopodobnie na rynku nic szczególnego się nie wydarzy. Natomiast jeżeli opublikowane dane makroekonomiczne będę zaskakująco odbiegać od oczekiwań, rynek najprawdopodobniej zareaguje nerwowo, dając możliwość zarobku inwestorowi, który trafnie przewidział wartość danego wskaźnika.

Polityka pieniężna

Duże znaczenie z punktu widzenia analizy fundamentalnej ma również polityka pieniężna prowadzona przez największe banki centralne. Ustalany przez nie poziom stóp procentowych, operacje otwartego rynku czy interwencje walutowe mają duży wpływ na sytuację na rynku walutowym i są przedmiotem uważnych obserwacji analityków finansowych. Celem finalnym (głównym i nadrzędnym) każdego z Banków Centralnych, jest odpowiednio zdefiniowany cel ogólnogospodarczy wynikający z realizacji polityki ekonomicznej danego kraju. Przykładowo w Polsce celem finalnym NBP (Narodowy Bank Polski) jest „utrzymanie stabilnego poziomu cen przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej rządu o ile nie ogranicza to realizacji tego celu” (Ustawa o NBP z 1997 r.). Celem pośrednim, pobocznym jest zazwyczaj wyznaczenie określonej kategorii ekonomicznej, która pozostaje w stabilnej relacji z celem finalnym. Przykładowo w Polsce NBP stosuje strategię bezpośredniego celu inflacyjnego, który Rada Polityki Pieniężnej ustaliła na 2,5 proc. z możliwością odchylenia do 1 punktu procentowego w górę lub w dół. Oznacza to, że roczny wskaźnik inflacji CPI powinien w każdym miesiącu znajdować się jak najbliżej poziomu 2,5 proc. Cele operacyjne, które zależą od celu finalnego i mają wpływ na cel pośredni to: kontrola stóp procentowych, kontrola podaży pieniądza, stabilizacja poziomu kursu walutowego, kształtowanie masy pieniądza rezerwowego oraz kształtowanie poziomu stóp procentowych.

Każdy z banków centralnych, w zależności od sytuacji gospodarczej w kraju, swój cel operacyjny może osiągać na dwa sposoby:

Jako politykę restrykcyjną (twardą, jastrzębią), której celem jest zmniejszanie podaży pieniądza na rynku walutowym, poprzez sprzedaż papierów wartościowych na otwartym rynku, podwyższanie stóp procentowych w danym kraju czy też obszarze gospodarczym, a także zmiany poziomu rezerw obowiązkowych. Taką politykę nazywamy też polityką antyinflacyjną.
Jako politykę ekspansywną (miękką, gołębią), której celem jest zwiększanie podaży pieniądza poprzez zakup papierów wartościowych na otwartym rynku, obniżanie stóp procentowych, a także obniżanie poziomu rezerw obowiązkowych.

Nieoczekiwane wydarzenia

Wpływ na rynek walutowy mają także nieoczekiwane wydarzenia, których nie można przewidzieć. Zaliczamy do nich te najbardziej tragiczne tj. wojny, ataki terrorystyczne, katastrofy. Sytuacja geopolityczna jest jednym z kluczowych czynników wpływających na sentyment na rynkach globalny. Dotyczy to szczególnie krajów bliskiego wschodu oraz Afryki, gdzie często dochodzi do konfliktów między sąsiadującymi krajami. Sytuacje w tych regionach mają najczęściej odzwierciedlenie w zmianach cen surowców. W przypadku zaistnienia sytuacji kryzysowej inwestorzy często uciekają w bezpieczne waluty np. dolar amerykański, frank szwajcarski jak również w ostatnim czasie wspólną walutę – euro. Zajście danego wydarzenia lub sama jego zapowiedź bardzo często ma duży wpływ na wahania kursów walutowych w regionie w którym dane wydarzenia może mieć miejsce.

Wypowiedzi

Z wielką uwagą należy również obserwować wypowiedzi członków ekip rządzących i opozycji, szefów banków centralnych lub osób mających duży wpływ na prowadzoną politykę pieniężną. Stabilność sceny politycznej przekłada się bowiem na zwiększenie atrakcyjności gospodarki wśród zagranicznych inwestorów, co przyciąga kapitał i wzmacnia krajową walutę. Pogorszenie się sytuacji politycznej może doprowadzić do gwałtownego wycofania zainwestowanych środków i wzrostu cen dewiz.

Wskaźniki ekonomiczne

Jeżeli chcemy zacząć inwestować, warto zwracać uwagę na to, jakie publikacje są planowane w najbliższym czasie. Można je odnaleźć w kalendarzu ekonomicznym, który jest publikowany na naszych stronach internetowych. Oprócz określenia wskaźnika ekonomicznego, można wyczytać z niego dokładną godzinę publikacji, prognozy, wartości poprzednie i aktualny odczyt oraz poziom znaczenia dla rynków finansowych.

Opis kluczowych publikacji:

Produkt krajowy brutto (GDP) – podaje sumaryczną wartość dóbr i usług wytworzonych na terenie danego kraju. Przy wyliczaniu wskaźnika brana jest pod uwagę wszelka aktywność gospodarcza społeczeństwa, niezależnie od narodowości osoby, która jest właścicielem danego czynnika wytwórczego. Poziom PKB może być mierzony w cenach bieżących, wyrażając aktualną rynkową wartość produkcji, jak i w cenach stałych, pozwalając na ocenę dynamiki wzrostu gospodarczego danego kraju. Inwestorzy na rynku finansowym uważnie analizują publikowane co kwartał zmiany PKB w ujęciu rocznym. Odczyt wyższy od oczekiwań zazwyczaj powoduje umocnienia się waluty danego kraju.

analizafundamentalna

Wskaźnik cen produktów i usług (Consumer Price Index, CPI) – wyraża wartość stałego koszyka dóbr konsumpcyjnych skorygowanych o czynnik sezonowy. Inwestorzy na rynku finansowym, w dłuższym terminie, zazwyczaj „odwracają się” od walut krajów o rosnącej inflacji. Niechęć wynika z tego, iż wzrost wskaźnika prowadzi zazwyczaj do wzrostu stóp procentowych, co dla inwestujących oznacza spadek cen na rynku papierów dłużnych, w danym kraju. Wyprzedaż obligacji przez zagranicznych inwestorów w obawie przed podniesieniem stóp procentowych np. w Polsce, może prowadzić do wzrostu podaży złotego i jego osłabienia względem innych walut (EUR, USD, CHF, GBP). Pamiętajmy również, iż wyższa inflacja to nic innego jak spadek siły nabywczej pieniądza więc inwestorzy będą chcieli się tej waluty pozbyć. Jednak w krótkim terminie (nawet sekundy po publikacji) waluta reaguje aprecjacją na wyższy wskaźnik CPI. Uzasadnienie jest następujące: wyższy wskaźnik to wyższe stopy procentowe w przyszłości o co za tym idzie, atrakcyjniejsze oprocentowanie instrumentów finansowych. Kapitał zagraniczny będzie chciał wykorzystać szansę na wyższe stopy zwrotu, więc popyt na walutę krajową wzrośnie. Więcej poniżej – wysokość stóp procentowych.

Wskaźnik cen produkcji sprzedanej przemysłu (Production Price Index, PPI) – wyraża dynamikę zmian cen dóbr takich jak surowce, półfabrykaty, produkty rolne i niektóre towary przemysłowe (tekstylia, chemikalia, ośrodki transportowe) oferowane przez wytwórców i rolników. Uwaga rynków pieniężnych skoncentrowana jest na publikowanych miesięcznych zmianach procentowych cen dóbr finalnych. Ze względu jednak na dużą sezonowość cen żywności oraz dużą zmienność cen energii często pomija się te czynniki przy odczycie (tzw. inflacja bazowa – core rate PPI). Cały indeks, i jego wynik jest określany jako stosunek cen niedetalicznych w danym roku do cen niedetalicznych w roku bazowym (przyjętym za podstawę odniesienia). Zmiana wskaźnika pozwala prognozować zmiany inflacji, a więc silny wzrost wskaźnika i zwiększone oczekiwania inflacyjne mogą być negatywnie odebrane przez inwestorów, wywołując osłabienie waluty krajowej. Należy pamiętać, iż indeks cen hurtowych wyprzedza ruchy indeksu cen konsumpcyjnych o dwa lub trzy miesiące, może więc mieć potencjalny wpływ na prognozę i odczyt wskaźnika CPI.

Wysokość stóp procentowych – stopy procentowe są jednym z podstawowych czynników determinujących zachowanie kursów walutowych. Informacje o podwyżkach/obniżkach stóp procentowych determinują umocnienie czyli aprecjację lub osłabienie (deprecjację) waluty danego kraju. Podwyżka stóp procentowych oznacza dla większości inwestorów wyższą opłacalność bezpiecznych inwestycji w danym kraju. Wolny kapitał „krążący” po rynkach międzynarodowych bardzo szybko przenosi się na jego walutę powodując jej umocnienie. Obniżka stóp procentowych powoduje, że waluta traci na wartości. Szefowie Banków Centralnych, które podejmują decyzję dotyczące wysokości stóp w danym kraju, bądź regionie, mają duży wpływ na wahania rynku walutowego. Ich decyzje w sprawie zmiany stóp procentowych są odpowiedzią na zmianę wskaźników ekonomicznych, które oceniają kondycję gospodarki danego kraju.

W „Strefie Euro” o wysokości stóp procentowych decyduje Rada Prezesów Europejskiego Banku Centralnego. Jest to jeden z ważnych organów decyzyjnych EBC, w którego skład wchodzi sześcioosobowy Zarząd EBC oraz prezesi banków centralnych krajów Strefy Euro. Narady Rady Prezesów odbywają się dwa razy w miesiącu we Frankfurcie nad Menem. Decyzje w kwestii wysokości stóp procentowych podejmowane są raz w miesiącu, zazwyczaj około 5 dnia każdego miesiąca.

W Stanach Zjednoczonych wszelkie decyzje dotyczące wysokości stóp procentowych, podejmuje Komitet Federalny ds. Otwartego Rynku czyli Federal Open Market Committee (FOMC). Na obradach, które odbywają się 8 razy w roku, 12 członków, Rada Gubernatorów i zmieniający się co roku prezesi lokalnych Banków Rezerwy, podejmują decyzje o ewentualnej zmianie stóp procentowych w USA. Przy decyzji biorą głównie pod uwagę docelowy poziom podaży pieniądza w USA. Jednym z narzędzi wykorzystywanym przez FOMC w tym celu jest ustalanie wysokości stóp procentowych. Poza samą decyzją niebagatelne znaczenie ma również protokół z posiedzenia komitetu, publikowany 2 tygodnie po każdym spotkaniu. Bardzo często dostarcza on cennych informacji co do dalszej polityki Komitetu.

W Polsce decyzje dotyczące ustalenia stóp procentowych podejmuje Rada Polityki Pieniężnej. Sprawuje ona organ decyzyjny Narodowego Banku Polskiego. Zadaniem RPP jest coroczne ustalanie założeń i realizacja polityki pieniężnej państwa. Rada ustala wysokość podstawowych stóp procentowych, określa zasady operacji otwartego rynku oraz ustala zasady i tryb naliczania i utrzymywania rezerwy obowiązkowej. Zatwierdza plan finansowy banku centralnego oraz sprawozdanie z działalności NBP. W skład Rady Polityki Pieniężnej wchodzi prezes Narodowego Banku Polskiego, który jest jednocześnie przewodniczącym oraz dziewięciu członków, powoływanych po trzech: przez prezydenta, Sejm i Senat, każdy na okres 6 lat.

Stopa bezrobocia (Unemployment Rate) – wartość (poziom) stopy bezrobocia w danym kraju, stanowi jeden z najważniejszych wskaźników mówiących o kondycji danej gospodarki. Publikowany co miesiąc poziom bezrobocia w danym kraju, obejmuje:

  • bezrobocie naturalne – dobrowolne,
  • bezrobocie rzeczywiste – wynikające z niedopasowania kwalifikacji siły roboczej do potrzeb rynku pracy,bezrobocie frykcyjne.

Stały wzrost poziomu bezrobocia stanowi przejaw pogarszającej się sytuacji gospodarczej kraju, negatywnie odbierany przez rynki finansowe stanowi sygnał odwrotu od danej waluty.

Nowo utworzone miejsca pracy w sektorze pozarolniczym (Nonfarm Payrolls) – są to najistotniejsze cykliczne dane publikowane w USA w każdy pierwszy piątek miesiąca o godzinie 14.30. Podobnie jak wskaźnik bezrobocia odzwierciedlają kondycję ekonomiczną kraju. Trwały wzrost zatrudnienia oznacza poprawę klimatu gospodarczego, wzrost dochodów gospodarstw domowych i – w dłuższej perspektywie czasu – wartości przedsiębiorstw. Wysokie wartości indeksu stanowią pozytywny sygnał i mogą przyczynić się do aprecjacji waluty danego kraju. Zgodnie z polityką FED, aby mówić o trwałym ożywieniu prognozy Nonfarm Payrolls powinny się utrzymywać co miesiąc na poziomie 200 tys.

Tygodniowa liczba podań o zasiłki (Weekly Jobless Claims) – wskaźnik ten, jak sama nazwa wskazuje, pokazuje jak duża ilość bezrobotnych ubiega się o zasiłek. Wpływ publikacji danych na zachowanie rynku zazwyczaj nie jest duży, poza przypadkami, gdy dane w znacznym stopniu odbiegają od rynkowego konsensusu. Dane te publikowane są co tydzień w każdy czwartek o godzinie 14:30. W stosunku do miesięcznego raportu z rynku pracy wskaźnik ten ma znacznie mniejszą wartość informacyjną i prognostyczną w zakresie tendencji panujących na rynku pracy.

Raport ADP (USA) – raport ADP – narodowy raport sponsorowany przez spółkę Automatic Data Processing, Inc. – przedstawia szacunkową zmianę zatrudnienia w USA w poprzednim miesiącu, w sektorze prywatnym, poza rolnictwem. ADP, Inc. to firma będącą globalnym liderem w outsourcingu funkcji kadrowo-płacowych. Raport powstaje w sposób zbliżony do oficjalnych statystyk Bureau of Labor Statistics dotyczących zatrudnienia w sektorze pozarolniczym i publikowany jest dwa dni przed nimi. Protokół opiera się na danych uzyskanych od amerykańskich klientów ADP. Zazwyczaj porównuje się konsensus (prognozę dotyczącą danych) z podanym wynikiem (odczytem). Rynek walutowy, głównie amerykański dolar, reaguje umocnieniem lub osłabieniem, lecz zazwyczaj reakcja ta jest chwilowa, a rynek oczekuje wyników Nonfarm Pazrolls.

Produkcja przemysłowa (Industrial Production) – produkcja przemysłowa jest miarą produkcji sektora przemysłowego gospodarki. Sektor przemysłowy obejmuje produkcję oraz górnictwo. Mimo, iż te sektory przyczyniają się tylko w niewielkiej części do tworzenia PKB (Produktu Krajowego Brutto), są one bardzo wrażliwe na stopy procentowe i popyt konsumentów. To sprawia, że produkcja przemysłowa jest ważnym narzędziem do prognozowania przyszłego PKB i wyników gospodarczych. Wysoka dynamika produkcji wskazuje na dobrą kondycję gospodarki i może prowadzić do umocnienia waluty na rynku, aczkolwiek należy pamiętać o ryzyku wzrostu inflacji. Niska dynamika jest natomiast oznaką niekorzystnej sytuacji ekonomicznej, prowadząc do ucieczki inwestorów od danej waluty.

Indeksy Instytutu Zarządzania Podażą (ISM Manufacturing Index) – indeksy ISM dla sektora produkcyjnego i usługowego należą do jednych z najważniejszych wskaźników oceniających koniunkturę w gospodarce amerykańskiej. Na podstawie przeprowadzanych ankiet konstruowany jest indeks główny oraz następujące subindeksy: nowych zamówień (waga 30% w indeksie głównym), bieżącej produkcji (25%), zatrudnienia (20%), dostaw towarów (15%) oraz poziomu zapasów (10%). Odczyt przewyższający 50% wskazuje na rozwój produkcji i całej gospodarki. Wskazanie na poziomie 45%-50% wyraża stagnację w sferze produkcji przemysłowej przy utrzymującym się rozwoju ekonomicznym. Wartość wskaźnika poniżej 40% oznacza stagnację zarówno przemysłu jak i całej gospodarki. Rynki finansowe przywiązują do wskaźnika ISM dużą wagę ze względu na jego kompleksowy charakter oraz korelację z poziomem produkcji przemysłowej. Ponadto uważa się, że zachowanie indeksu ma istotny wpływ na politykę monetarną prowadzoną przez FED. Publikowany jest w pierwszy dzień miesiąca, o godz. 10:00 czasu EST, dotyczy danych z poprzedniego miesiąca.

Indeks koniunktury w rejonie Chicago (Chicago PMI) – indeks ten konstruowany jest identycznych zasadach jak indeksy ISM. Odzwierciedlają koniunkturę w sektorze wytwórczym w rejonie Chicago. Ze względu na charakter ekonomiczny regionu oraz fakt, iż raport jest publikowany przed danymi Instytutu Zarządzania Podażą, wskaźnik Chicago PMI uwzględniany jest przy prognozowaniu wartości indeksów ISM. Dlatego też, wskaźnik ma znacznie większe znaczenie od innych regionalnych indeksów, i stanowi wartość prognostyczną przed publikacją danych.

Indeks koniunktury w rejonie Filadelfii (Philadelphia FED Index) – podobnie jak wskaźnik Chicago PMI, Philadelphia FED Index obrazuje koniunkturę w sektorze wytwórczym w rejonie Filadelfii. Obok indeksu głównego publikowane są również wartości subindeksów m.in. zatrudnienia, nowych zamówień oraz oczekiwań, co do przyszłych warunków ekonomicznych. Dane ogłaszane są w trzeci czwartek miesiąca, każdego miesiąca. Philadelphia FED Index uważany jest za wskaźnik odzwierciedlający koniunkturę w sektorze wytwórczym gospodarki amerykańskiej, dlatego też jego publikacja może mieć znaczący wpływ na sytuację na rynku.

Purchasing Managers Index (PMI) – wskaźnik obrazujący aktywność sektora wytwórczego na podstawie danych od dyrektorów odpowiedzialnych za zaopatrzenie. Wskaźnik przygotowywany jest przez Markit Economics, dostawcę badań gospodarczych oraz wskaźników ekonomicznych, publikowany jest na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród kadry kierowniczej w przedsiębiorstwach produkcyjnych. Menadżerowie zaopatrzenia odpowiadają anonimowo na pytania dot. zamówień, zakupów, sprzedaży, zapasów, zatrudnienia oraz cen. Wskaźnik publikowany jest bezpośrednio po zakończeniu miesiąca i opisuje aktualną sytuację w gospodarce. Sam w sobie posiada wysoką wartość prognostyczną, ponieważ jeżeli Indeks PMI przekracza poziom 50 punktów oznacza to wzrost produkcji, a wartość poniżej 50 punktów oznacza stagnację przemysłu. Raport PMI jest bardzo ważnym wskaźnikiem rynków finansowych, ponieważ jest jednym z najlepszych wskaźników produkcji przemysłowej. Jego publikacja ma duży wpływ na zmienność notowań.

Indeks nastrojów w biznesie instytutu IFO (Ifo Business Climate) – przygotowywany przez Instytut Badań Gospodarki (Institut für Wirtschaftsforschung, IFO) przy uniwersytecie w Monachium jest jednym z najważniejszych i najbardziej wiarygodnym indeksem obrazującym koniunkturę niemieckiej gospodarki. Indeks ten obrazuje nastroje niemieckich przedsiębiorców i jest przeprowadzany na podstawie ankiety wśród ok. 7 tys. niemieckich spółek przemysłu przetwórczego, budownictwa, handlu hurtowego i detalicznego. Jego odczyt traktowany jest przez rynek jako zwiastun przyszłych trendów w niemieckiej gospodarce, jak i kluczowy wskaźnik koniunktury w całej strefie euro. Co miesiąc przedsiębiorcy w całych Niemczech określają stan koniunktury, przekazując swój punkt widzenia (do wyboru mają odpowiedzi: dobra, zadowalająca, zła) oraz oczekiwania co do jej rozwoju w najbliższych sześciu miesiącach (odpowiedzi: lepsza, bez zmian, gorsza). Udziały określone w procentach poszczególnych odpowiedzi są ważone zależnie od branży i sumowane dla obu pytań. Następnie liczona jest średnia ważona, a jej odniesienie do przeciętnej wartości wskaźnika w 2000 r. tworzy ostatecznie indeks klimatu w biznesie Instytutu IFO.

Indeks instytutu ZEW (Niemcy) – raport publikowany jest raz w miesiącu, w drugi lub trzeci wtorek miesiąca przez Zentrum fur Europaeische Wirtschaftsforschung (Europejskie Centrum Badań nad Gospodarką) z siedzibą w Mannheim. Obrazuje on nastroje wśród analityków i inwestorów instytucjonalnych w odniesieniu do sytuacji gospodarczej w Niemczech. Indeks ZEW powstaje na podstawie ankiet przeprowadzonych wśród 350 niemieckich ekspertów z branży finansowej. Oceniają oni jak w najbliższych sześciu miesiącach będzie kształtowała się sytuacja gospodarcza w Niemczech (jednocześnie odpowiadają na pytania dotyczące oceny sytuacji w Strefie Euro, USA, Japonii, Francji oraz Włoszech). Jego wartość wyraża różnicę pomiędzy pozytywnymi, a negatywnymi oczekiwaniami. Może się ona wahać w przedziale od -100 do +100 pkt. Indeks instytutu ZEW zazwyczaj nie wywołuje na rynkach finansowych tak dużych emocji jak indeks klimatu gospodarczego monachijskiego instytutu Ifo. Zainteresowanie tym indeksem rośnie w momencie, gdy zmiany obu wskaźników są ze sobą skorelowane.

Bilans handlowy (Trade Balance) – stanowi zestawienie wartości dóbr i usług eksportowych wywiezionych za granicę danego kraju oraz importowych – dostarczonych z zagranicy. Różnica pomiędzy wartością eksportu i importu danego kraju stanowi saldo handlowe. Jego dodatnia wartość wyraża przewagę eksportu nad importem, co oznacza, że przywóz walut obcych jest większy od wypływu, co stanowi także wyraz siły ekonomicznej kraju, co przemawia za umocnieniem danej waluty. Zgodnie z jedną z teorii kształtowania się kursów walutowych wymiana towarowa ma decydujący wpływ na wartość danej waluty. Publikowane co miesiąc dane o wymianie towarowej cechują się dużą zmiennością, ponadto występuje znaczne przesunięcie w czasie pomiędzy badanym okresem a czasem ogłoszenia danych.

Rachunek obrotów bieżących (Current Account) – w ekonomii rachunek bieżący jest jednym z dwóch podstawowych składników bilansu płatniczego (drugim jest rachunek kapitałowy). Current Account jest to suma bilansu handlowego (tj. dochód netto na eksport minus płatności za import ), dochodów czynników produkcji (zyski z zagranicznych inwestycji minus dokonanych wypłat dla inwestorów zagranicznych ) i transferów pieniężnych. Saldo obrotów bieżących jest jednym z dwóch głównych działań świadczących o charakterze danego kraju i jego wpływu na handel zagraniczny. Dodatnie saldo na rachunku obrotów bieżących oznacza, że do danego kraju napływa kapitał. Sytuacja taka może przyczynić się do wzmocnienia waluty krajowej. Ujemne saldo oznacza odpływ kapitału z danego rynku i może powodować osłabienie się waluty danego kraju.

Indeks nastroju konsumentów Michigan (University of Michigan Consumer Sentiment Index) – jest to wskaźnik zaufania konsumentów, publikowany co miesiąc, przez Uniwersytet Michigan, który określa nastroje panujące wśród konsumentów, a także ich punkt widzenia co do dalszego rozwoju gospodarczego w USA. Na jego wartość ma wpływ ocena aktualnej sytuacji przez respondentów oraz oczekiwania związane z przyszłymi warunkami gospodarczymi. Badanie przeprowadzane jest drogą telefoniczną wśród około 500 gospodarstw domowych. Waga indeksu Michigan wynika z faktu, iż wydatki konsumentów stanowią najważniejszy czynnik kształtujący wielkość produktu krajowego brutto. Dane o wartości indeksu przewyższające oczekiwania rynku mogą przyczynić się do aprecjacji dolara, podczas gdy odczyt słabszy od oczekiwań może prowadzić do osłabienia waluty amerykańskiej.

Dynamika zamówień na dobra trwałe (Durable Goods Orders) – wskaźnik mierzy wyrażoną w dolarach amerykańskich wartość zamówień na dobra trwałego użytku. Wielkość zamówień stanowi jeden z najważniejszych indeksów określających kondycję przemysłu. Wartości odczytu wskaźnika cechują się dużą zmiennością i są często weryfikowane, pomimo tego jego publikacja może mieć duży wpływ na rynki finansowe, prowadząc do silnych zmian cen w przypadku rezultatów odmiennych od oczekiwań.

Dynamika sprzedaży nowych domów (New Home Sales) – wskaźnik wyraża ilość nowych domów sprzedanych i wystawionych na sprzedaż. Zmiany poziomu dynamiki odzwierciedlają koniunkturę na amerykańskim rynku nieruchomości. Wysoka dynamika jest charakterystyczna dla okresu ożywienia gospodarczego, podczas gdy jej spadek oznacza nasycenie popytu i możliwe nadejście stagnacji gospodarczej.

Dynamika zmian ilości rozpoczętych inwestycji budowlanych i zezwoleń na budowę (Housing Starts and Building Permits) – publikowany z miesięczną częstotliwością wskaźnik wyraża względny przyrost nowych inwestycji budowlanych oraz pozwoleń na budowę na rynku nieruchomości w USA. Ich poziom uzależniony jest m.in. od wysokości stopy procentowej kredytu hipotecznego. Dobra koniunktura na rynku nieruchomości stanowi czynnik potwierdzający ożywiony rozwój gospodarczy kraju.

Wskaźnik zaufania konsumentów (Conference Board Consumer Confidence) – wskaźnik ten tworzony jest w oparciu o ankiety przeprowadzane co miesiąc przez Conference Board od 1967 roku, wśród grupy pięciu tysięcy gospodarstw domowych. Wskaźnik ocenia ogólne zaufanie, względną kondycję finansową i siłę nabywczą przeciętnego amerykańskiego konsumenta. Badanie składa się z pięciu pytań: 1) obecne warunki biznesowe, 2) warunki biznesowe dla najbliższych sześciu miesięcy, 3) aktualne warunki zatrudnienia, 4) warunki zatrudnienia dla najbliższych sześciu miesięcy, 5) suma dochodów rodziny na następne sześć miesięcy. Po zakończeniu wszystkich badań, wyniki są gromadzone, każde pytanie jest podzielone przez sumę swoich pozytywnych i negatywnych odpowiedzi. Otrzymana wartość względna jest następnie wykorzystywana jako „wartości indeksu” i porównywana z każdym odczytem odpowiedniej wartości miesięcznej dla 1985 roku. Rok 1985 został wybrany jako punkt odniesienia, ponieważ w tym roku nie było ani szczytu, ani dołka w cyklu koniunkturalnym. W czasie rozwoju gospodarczego zazwyczaj panuje optymizm, natomiast recesji towarzyszy pesymizm, wyrażony przez niższe odczyty wskaźnika. Dobre nastroje wśród amerykańskich konsumentów oznaczają większy popyt, większe przychody sfery biznesu, a więc potencjalne umocnienie dolara. Spadek wartości indeksu znajduje swoje odzwierciedlenie w osłabieniu amerykańskiej waluty.